Miłość Nocy

Podstrony

Balbina - 18.07.2006 14:45
Miłość Nocy
Kiedyś było fotostory, potem pisałam bloga, teraz daje tu opowiadanie napisane na nowo :]

MIŁOŚĆ NOCY
KSIĘGA I
Koniec a zarazem początek
Każdy z nas marzy o prawdziwej miłości. Każdy - zarówno ludzie jak i stworzenia od nich o wiele bardziej potężniejsze. Daleko na wzgórzu, pewnego, niegdyś spokojnego miasteczka mieści się wielka willa, która ożywa dopiero po zmierzchu. Właśnie tam schronienie znaleźli Atena i Aron, którzy panują nad pewną szlachetną rasą na wschodzie. Rasa ta ,potocznie zwana przez ludzi wampirami, urządza właśnie bal. Na nim po raz kolejny pewna młoda dziewczyna zakończy swój żywot. Powoli i boleśnie, jak każda ofiara wampirzej żądzy.
Nie każdy jednak jest brutalny i lubi zabijać. Erik, syn księcia woli trzymać się z dala od brutalnych metod ojca. Obca mu była przemoc i dzikość, z jaką działają jego bracia, jako Książe mógł żądać krwi przygotowanej w złotych pucharach, i tak właśnie robił. „ Polowania” wcale nie sprawiały mu przyjemności. Szczególnie dziś wolał przesiedzieć przyjęcie na tarasie. Tu mógł w spokoju patrzeć się na swa ukochaną Eleonorę. Wielkim sekretem było uczucie, którym ją darzył. Niestety nawet on nie mógł wyznać jej swojej miłości, wiedział bowiem, że to było by równoznaczne z wygnaniem go z kraju a nawet ze śmiercią. Eleonora była jedynym żyjącym wampirem, którego ręce były splamione krwią swego po bratańca. Karą za ten wyczyn był zakaz związania się z kimkolwiek. Było to sprytne, w końcu jak długo wytrzyma tak młoda dziewczyna?

Dzisiejszego wieczoru, gdy wszyscy byli na dole Erik nie przejmował się zakazem. Siedział w wiklinowym fotelu i popijał krwistego drinka. Jego wzrok ani na chwile nie zszedł ze ślicznej postaci Elli. Ona sama w zamyśleniu siedziała na murku, brodę miała opartą na kolanie. Wpatrzona w gwiazdy, nawet nie zauważyła obecności Erika. Oby dwoje siedzieli w milczeniu przez jakiś czas, cisze postanowił przerwać Erik. Po cichu podszedł do dziewczyny i jednym szybkim ruchem wskoczył na murek, obok niej.
- Nad czym tak dumasz?- spytał wesoły. Wampirzyca aż podskoczyła.
-Erik! Ale mnie wystraszyłeś. – Zaśmiała się dziewczyna – Nie spodziewałam się nikogo tutaj. Czemu nie jesteś z resztą?- spytała się patrząc na niego uważnie swymi wielkim, zielonymi oczami.
- Nie cierpię tych spotkań, ciągle tylko gadanie jaką to my jesteśmy „wspaniali i szlachetni”-
Tylko przewrócił oczami i dodał- a ty? Czemu zamiast podziwiać mego kuzyna z innymi panienkami siedzisz tutaj?- John był bliskim kuzynem naszego bohatera, uważany był za najwspanialsze stworzenie po tej stronie globu. Prawda była taka że jedyne co miał to uroda i umiejętność przypisywania sobie zasług innych.
- Mówisz jakbyś nie wiedział...- stwierdziła z goryczą Elie – Dobrze wiesz że od dawna wszyscy omijają mnie szerokim łukiem. Poza tym John to kompletny idiota! Tylko przechwala się jak to wspaniale „uratował” Filie przed wilkołakiem- Erik zaśmiał się pod nosem, objął towarzyszkę ramieniem i szepnął.
- Ja cię nie omijam, i szczerze mówiąc nie mam zamiaru tego zmieniać- Mówiąc to wtulił twarz w jej kruczoczarne włosy. Eleonora odsunęła się od wampira po czym szybko zeskoczyła z murku.
- Erik, proszę cię! Dobrze wiesz jak to wszystko może się skończyć!- krzyknęła dziewczyna. Od dawna była w nim zakochana i nie ma się temu co dziwić. Erik był przy niej zawsze, kiedy tego potrzebowała, tylko on jedyny pozostał gdy wszyscy inni się od niej odwrócili, zawsze umiał ją rozśmieszyć i jako jedyny nie bał się zadawać z nią, gdyby tego było mało był bardzo przystojny i dobrze wiedział jak postępować z kobietami. Poza tym dobrze wiedziała że uczucie jakim go darzyła, jest jak najbardziej odwzajemnione. Wampir popatrzył na nią uważnie, próbowała przed całym światem udowodnić że jej na nim nie zależy i udawała że jest TYLKO przyjaciółką. Oni sami jednak wiedzieli jak jest naprawdę. Wampir podszedł do niej i złapał ją za barki, miał wyraźnie dosyć tego udawania.
- Spójrz na mnie!- rzekł spokojnie, ale zarazem stanowczo. Dziewczyna niechętnie go posłuchała. – Kocham cię i nie obchodzi mnie co sądzą o tym inni!- Chciał ciągnąć ale Elie mu przerwała.
-Też cię kocham i ty dobrze o tym wiesz, tak samo jak to że przez to obydwoje możemy stracić... – Erik uciszył ją „cii” po czym jak gdyby nigdy nic pocałował ją. Eleonora odpłynęła, tyle razy jej wyobraźnia przenosiła ją w takie miejsce jak te, by przeżyć choć jedną chwile uniesienia. Niestety myśl o nakryciu ich nie dawała jej spokoju. Oderwała się od ukochanego wampira.
-Erik nie możemy! A jeśli nas nakryją!?- powiedziała ze strachem.
- Spokojnie nie nakryją.- zaczął spokojnie. –Wyjedziemy! Wyjedziemy tak daleko by nas nie znaleźli! Co powiesz na Europę?- Powiedział unosząc ją do góry.
- Zwariowałeś!- Zaśmiała się.
-Wiem! Ale to wyłącznie twoja wina!- odpowiedział wampir poczym odstawiła dziewczynę na ziemię. – Co powiesz na Paryż?-
W odpowiedzi Elle tylko go pocałowała, przez tą jedną chwile uwierzyła że zdoła się wyrwać stąd na zawsze! Sama nigdy by się na coś takiego nie dowarzyła. Jednak myśl o ucieczce z ukochanym wydawała się jej wspaniałą ideą. Niestety wszystko co dobre szybko się kończy, tą wspaniałą chwile przerwał krzyk.
- Erik!- głos należał do Arona. Eleonora spojrzała na Erika. Oczy miała pełne strachu. Wiedziała, że to uczucie przypłaci życiem. Erik postanowił że nie odda jej tak łatwo.
-Uciekaj...- szepnął do Eleonory a sam skierował się do Arona.
- Ojcze daj mi wyjaśnić!- Krzyknął idąc stanowczym krokiem. Eleonora podeszła do barierki gdyby tylko mogła się unieść w powietrze... znikła by pomiędzy drzewami i była by bezpieczna. Nie mogła się niestety na tyle skupić. Popatrzyła na Erika który zażarcie walczył z ojcem, spojrzała w stronę wyjścia, tam stało już kilka osób. Pozostało jej tylko, skoczyć...
- Tato, to nie tak!- Krzyczał Erik
- Dobrze wiem jak jest, John wszystko mi opowiedział! – krzyknął
- A więc wierzysz zasranemu dupkowi ale własnemu synowi nie? – zdenerwował się Erik.
- W przeciwieństwie do ciebie John nigdy mnie nie zawiódł! Ty zadając się z NIĄ po prostu plujesz mi w twarz!- Wykrzyknął w furii Aron wskazując na Eleonorę, albo raczej na miejsce w którym przed chwilą stała.
- Gdzie ona!?- krzyknął Aron po czym rozejrzał się wokoło. Dziewczyna stała już za barierką chciała skoczyć, ale miała mimo wszystko ku temu obawy. Owszem jest wampirem i skok z wysokości jej nie zabije. Jeśli jednak źle skoczy może stracić przytomność, a wtedy mogą ją znaleźć lub co gorsza może się nie obudzić przed świtem. Popatrzyła na Erika i szepnęła
-do zobaczenia- po czym puściła się barierki. Ella znikła, od tego momentu czas zaczął lecieć w zawrotnym tępię. Erik rzucił się ku barierce, Aron tylko krzyknął
-Gloria, Peter łapcie ją!- Dwa wampiry uniosły się w powietrze poczym rzuciły się w dół przepaści. Erik chciał zrobić to samo ale ktoś mu przeszkodził.
- Z tobą jeszcze nie skończyłem!- rzekł Aron próbując odwrócić uwagę syna. Erik wyrwał się jednak i podbiegł do barierki, spojrzał w dół i zobaczył Elle którą trzymali wysłannicy ojca.
- Wyprowadzić mi tę wywłokę!- Aron wydał rozkaz po czym sam skierował się do wyjścia.
C.D.N.

Kati_Simka - 28.07.2006 16:25
Hmmm... Takie sobie , jakoś mnie nie wciagnęło... ;/ Ale pisz dalej, ocenię po 2 części...

Cocodrilo Martita - 31.07.2006 10:44
Takie tam... myślę, że czytałam fajniejsze ;P

Miłość Nocy

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL